Individueel Coaching Traject
Een boost in Perfectionisme loslaten
“Sla een verrassend pad in waardoor je anders & vrijer in het leven staat!”
In 2020 volgde ik de opleiding “Ontwikkelingsgericht Coachen van Perfectionisme” bij Marcel Hendrickx van het Ontwikkelingsinstituut. Het was een ware openbaring voor mezelf waarna ik besloot dit integraal mee te nemen in het Mamaboost traject.
Heel veel mama’s hebben last van deze duivel… Leer je er graag meer over? Luister dan naar deze podcast aflevering over perfectionisme! Hier ontdek je wat perfectionisme werkelijk is én wat het met je doet. Be aware! Het kan confronterend zijn, en dat is net goed, want daar zit de groei. 
Je kan een kijkje nemen op www.bevrijdjezelf.be en ik vertel je er ook graag meer over in een gratis boost sessie !
Wat mama’s ervaren:
In april 2020 – knal in de eerste, extreem pittige lockdown (die met zowel een voltijdse job als voltijds twee jonge kinderen in huis) vroeg Katelijne me of ik soms ‘proefpersoon’ wilde zijn voor het traject ‘Omgaan met perfectionisme’ waarvoor ze op dat moment studeerde bij Marcel Hendrickx.
Ik kende Marcel al een beetje. Hij lag namelijk al een jaar op mijn nachtkastje, met zijn boek ‘Zeg me dat ik oké ben’. Over perfectionisme en bevestigingsdrang. Daar hield de kennismaking dan zowat op, want ik was er nog niet in geslaagd z’n boek daadwerkelijk te beginnen lezen. Het lag niet aan Marcel, het lag aan mij. Aan het hectische en slaapgebroken leven met een peuter en kleuter in huis. Aan mijn hoofd dat soms gewoon te moe was om er iets zinnigers mee te doen dan als een goudvis door Insta-plaatjes te scrollen. Dat een gebrek aan tijd relatief is, besef je wel wanneer je telefoon je je wekelijkse schermrapport presenteert. Maar goed: soms voelt het allemaal aan alsof het echt niet anders kan.
Dat is dan ook de reden waarom ik Katelijnes vriendelijke aanbod aanvankelijk afsloeg. ‘Geen tijd’. Zeker niet in volle lockdown en in volle kinderstress. “Rien, ik wil je écht niet overtuigen’, ging Katelijne verder (ik volgde ook al een jobcoachingtraject bij haar, ze weet dat ik nogal snel over mijn grenzen laat gaan). “Maar ik ben er eigenlijk zeker van: dit is zo hard iets voor jou. En: deze coaching zal je geen extra tijd kosten, ze zal je tijd bespàren. Op het werk én in het huishouden.”
Katelijne had gelijk, en dat kan ik nu heel overtuigd zeggen. Ondertussen heb ik het traject een jaar geleden afgerond, en valt het me op dat ik deze getuigenis ook nu pas schrijf. Katelijne werd met andere woorden een beetje het slachtoffer van haar eigen succestherapie :). Oude Rien zou namelijk een dag na het afronden van de training meteen een paginalange review hebben geschreven (de taak zou meteen ‘van het lijstje’ geschrapt moeten worden), zou die vervolgens 24 keer nalezen en na een week hier en daar nog eens wat bijschaven pas echt ‘goed genoeg’ hebben gevonden om door te sturen. Nieuwe Rien? Die kon ‘de taak’ even parkeren, met het idee ‘Oh, dit pik ik later wel weer op’ in het achterhoofd. En later werd plots héél wat later (want: life happened :))
Maar kijk: een jaar na datum kan ik eigenlijk een veel nuttigere getuigenis neerpennen. Want: wat is er ondertussen merkbaar en blijvend veranderd?
Ik neem meer rust. In de plaats van door te gaan als een robot, kan ik halverwege een taak stoppen. (Is het huis rommelig, maar ben ik eigenlijk moe en word ik prikkelbaar door het opruimen, dan ga ik in de zetel liggen. Halleluja)
Ik kan thuis de deur achter me toe trekken zonder dat alles opgeruimd moet zijn, om iets leuks te gaan doen. Resultaat: ik doe véél meer leuke dingen.
Ik drijf mezelf niet meer tot Het Breekpunt, simpelweg om een taak dàn en dààr af te krijgen (later kan ook!), zodat ze van ‘Het Lijstje’ kan.
Ik durf meer nieuwe dingen te proberen én heb bovendien veel zin om nieuwe dingen te leren (ik geniet van het proces van het leren, niet enkel van het eindresultaat. Ik voel me niet langer tegengehouden door het idee ‘Ik zal het waarschijnlijk toch niet kunnen’ of ‘ik zal er waarschijnlijk niet héél goed in zijn’. Whatever: zolang het maar leuk is, toch?)
Ik lever professioneel nog steeds prima werk af, maar laat het sneller los (een artikel 24 keer nalezen? Ondertussen lukt het me ook om het na 5 keer door te sturen naar de opdrachtgever)
Ik kreeg nog een baby (en soms draagt die baby z’n pyjama om naar buiten te gaan. En soms hebben de andere kinderen een chocomond. Ik denk dagelijks: ’Tja, ik kan uiteraard niet alles’. En dat is oké) Ik doe meer (en liever) spontane dingen! Kortom: ik ben een gezelliger mens. Voor mezelf, en voor mijn omgeving
Dus: een jaar na datum, maar nog veel meer gemeend dan ooit:
Dank je wel, Katelijne, voor deze Nieuwe Rien! Ik vind ze zelf een pak toffer 🙂
ps: Heb je vragen over hoe ik het traject heb ervaren? Stuur me gerust een DM op Instagram @rieno_
(foto (c) Sandy Croes)
Ik kende Marcel al een beetje. Hij lag namelijk al een jaar op mijn nachtkastje, met zijn boek ‘Zeg me dat ik oké ben’. Over perfectionisme en bevestigingsdrang. Daar hield de kennismaking dan zowat op, want ik was er nog niet in geslaagd z’n boek daadwerkelijk te beginnen lezen. Het lag niet aan Marcel, het lag aan mij. Aan het hectische en slaapgebroken leven met een peuter en kleuter in huis. Aan mijn hoofd dat soms gewoon te moe was om er iets zinnigers mee te doen dan als een goudvis door Insta-plaatjes te scrollen. Dat een gebrek aan tijd relatief is, besef je wel wanneer je telefoon je je wekelijkse schermrapport presenteert. Maar goed: soms voelt het allemaal aan alsof het echt niet anders kan.
Dat is dan ook de reden waarom ik Katelijnes vriendelijke aanbod aanvankelijk afsloeg. ‘Geen tijd’. Zeker niet in volle lockdown en in volle kinderstress. “Rien, ik wil je écht niet overtuigen’, ging Katelijne verder (ik volgde ook al een jobcoachingtraject bij haar, ze weet dat ik nogal snel over mijn grenzen laat gaan). “Maar ik ben er eigenlijk zeker van: dit is zo hard iets voor jou. En: deze coaching zal je geen extra tijd kosten, ze zal je tijd bespàren. Op het werk én in het huishouden.”
Katelijne had gelijk, en dat kan ik nu heel overtuigd zeggen. Ondertussen heb ik het traject een jaar geleden afgerond, en valt het me op dat ik deze getuigenis ook nu pas schrijf. Katelijne werd met andere woorden een beetje het slachtoffer van haar eigen succestherapie :). Oude Rien zou namelijk een dag na het afronden van de training meteen een paginalange review hebben geschreven (de taak zou meteen ‘van het lijstje’ geschrapt moeten worden), zou die vervolgens 24 keer nalezen en na een week hier en daar nog eens wat bijschaven pas echt ‘goed genoeg’ hebben gevonden om door te sturen. Nieuwe Rien? Die kon ‘de taak’ even parkeren, met het idee ‘Oh, dit pik ik later wel weer op’ in het achterhoofd. En later werd plots héél wat later (want: life happened :))
Maar kijk: een jaar na datum kan ik eigenlijk een veel nuttigere getuigenis neerpennen. Want: wat is er ondertussen merkbaar en blijvend veranderd?
Ik neem meer rust. In de plaats van door te gaan als een robot, kan ik halverwege een taak stoppen. (Is het huis rommelig, maar ben ik eigenlijk moe en word ik prikkelbaar door het opruimen, dan ga ik in de zetel liggen. Halleluja)
Ik kan thuis de deur achter me toe trekken zonder dat alles opgeruimd moet zijn, om iets leuks te gaan doen. Resultaat: ik doe véél meer leuke dingen.
Ik drijf mezelf niet meer tot Het Breekpunt, simpelweg om een taak dàn en dààr af te krijgen (later kan ook!), zodat ze van ‘Het Lijstje’ kan.
Ik durf meer nieuwe dingen te proberen én heb bovendien veel zin om nieuwe dingen te leren (ik geniet van het proces van het leren, niet enkel van het eindresultaat. Ik voel me niet langer tegengehouden door het idee ‘Ik zal het waarschijnlijk toch niet kunnen’ of ‘ik zal er waarschijnlijk niet héél goed in zijn’. Whatever: zolang het maar leuk is, toch?)
Ik lever professioneel nog steeds prima werk af, maar laat het sneller los (een artikel 24 keer nalezen? Ondertussen lukt het me ook om het na 5 keer door te sturen naar de opdrachtgever)
Ik kreeg nog een baby (en soms draagt die baby z’n pyjama om naar buiten te gaan. En soms hebben de andere kinderen een chocomond. Ik denk dagelijks: ’Tja, ik kan uiteraard niet alles’. En dat is oké) Ik doe meer (en liever) spontane dingen! Kortom: ik ben een gezelliger mens. Voor mezelf, en voor mijn omgeving
Dus: een jaar na datum, maar nog veel meer gemeend dan ooit:
Dank je wel, Katelijne, voor deze Nieuwe Rien! Ik vind ze zelf een pak toffer 🙂
ps: Heb je vragen over hoe ik het traject heb ervaren? Stuur me gerust een DM op Instagram @rieno_
(foto (c) Sandy Croes)
Rien de Mey
Mama van drie
