Onvoorspelbaar, een beetje geniepig en toch heel welgekomen komen er af en toe momenten van vroeger naar boven. Herinneringen die weg waren komen bovendrijven. Ze doen je glimlachen, ze doen je hunkeren naar een tijd waar alles precies iets makkelijker was, ze halen je eigenheid naar boven en ergens hebben ze ook een geniepig kantje: ze doen je verlangen naar een leven die er niet meer is en je misschien wel af en toe heel graag terug wil.
Het overkwam me zaterdagochtend. Mijn zoontje was vertrekkensklaar voor de voetbal, de laatste tijd maakt hij nogal eens een goal en ik kan het dan niet laten te zeggen dat hij dat toch wel van de mama heeft! (even de bescheidenheid achterwege latend…) Ik vroeg of hij al had verteld aan zijn voetbalmaatjes dat zijn mama ook nog gevoetbald heeft. “ja, mama, ik heb verteld dat jij vorig jaar hebt gevoetbald en al na twee maand bent gestopt”. Dit was even een klap in mijn gezicht. Klopt ja… vorig jaar heb ik het geprobeerd, ik wou mijn leven van vroeger nog eens proeven. Een verwoede poging om toch ook als mama van vier kids een serieuze hobby op te nemen, eentje waar ik altijd verzot op was: voetbal! En toen besefte ik ook dat onze zoon echt wel geen benul had van de mama haar glorietijden. We hadden nog amper 5 minuten tijd, maar hij moest en zou zien dat de mama écht wel meer kon dan dit. Verwoed ging ik op zoek naar de doos… dé doos… eentje vol verstopte herinneringen, trofeeën met bijhorende geur vol nostalgie. Dé doos, hét symbool van wie ik eigenlijk was, wat me heeft gemaakt tot ik nu ben. Vol vurigheid haalde ik bergen medailles tevoorschijn, alsook een portretfoto van het voetbalteam in de US waar ik deel vanuit maakte. Mijn zoontje keek stom verbaasd: ben jij dit mama? Je bent precies een jongen?! En die medailles, ook van jou?! “ja, best zoon, ja!” antwoorde ik kregelig en toch fier. De bel ging, de zoon vertrok, op pad om zijn eigen trofeeën te gaan sprokkelen die ooit zullen eindigen in dé doos, zijn doos – al datgene dat hem zal maken tot de man die hij ooit wordt.
Heb jij ook zo een doos? Verlang jij af en toe terug naar dat leven zonder kinderen, of net heel vaak. Misschien heb je wel teveel kinderen naar je zin, wou je eigenlijk maar eentje en kwam er dan toch nog één, want eentje is geentje zeggen ze. De maatschappij legt nogal wat druk op… Of je hebt net het perfecte aantal kinderen, of je wens naar meer lukt niet, doet pijn én toch verlang je ook wel eens naar een kinderloos leven. Toen je nog gewoonweg enkel aan jezelf hoefde te denken?
Wél, dat is mogelijk! Uiteraard zijn er beperkingen – die pagaddertjes zullen er altijd zijn, gelukkig maar! Hoe we het ook draaien of keren, we willen ze vast en zeker niet meer kwijt! De beperkingen nemen we er met plezier bij en ook de uitdagingen en het groeipad waardoor we een tikkeltje anders worden. Maar toch, het is echt mogelijk om het goede uit jouw doos opnieuw in je leven te brengen. Wel wel, hoor ik je denken, hoe dan??!
Bij deze vertel ik het je: drie gouden stapjes naar een vleugje “vroeger” in jouw “nu”:
1. Vliegreis naar vroeger
Neem er al dan niet jouw doos bij en vlieg in je gedachten terug naar een periode in je leven waar je je echt goed voelde, waar je vol weemoed & ook geluk aan terugdenkt. Neem er volgende vragen bij en neem even de tijd om ze compleet, volledig en eerlijk voor jezelf te beantwoorden:
–Ik voelde me helemaal in mijn nopjes toen:….
(beschrijf de situatie, omgeving, andere aanwezigen, …. zo concreet mogelijk!)
–Wat deed je toen?
(wat was je effectief aan het doen, welke activiteit(en), … )
–Welke vaardigheden zette je toen in?
(wat maakte dat je deed wat je deed, wat in jezelf boorde je aan wat maakte dat je je toen zo goed voelde)
-Hoe voelde je je toen?
(duik een laagje dieper, ga eens kijken naar je gevoelens, zie mijn vorig artikel “van je brein naar je gevoel”)
2. Vliegreis naar het heden
Neem er je antwoorden bij en bekijk nu je hoe je datgene wat je toen deed en ervaarde een stukje kan integreren in je huidig leven? Hoe moeilijk het lijkt te zijn, het is altijd mogelijk. Waar een weg is, is een wil. Dit hoeft helemaal niet complex te zijn. Mijn motto is en blijft steeds hetzelfde: hou het eenvoudig en hou het bij kleine stapjes. Iets kleins brengt vaak iets groots teweeg. Bijvoorbeeld kan jouw vliegreis je terugbrengen naar een tijd waar je hoofd niet steeds vol zat met dingen die je te regelen hebt voor de kinderen. Zoals een zwemzak voorbereiden en je telkens opnieuw afvragen of het wel ‘deze week’ zwemmen is (waar is die verdraaide zwemkalender steeds naar toe?!), een verjaardagsfeestje organiseren, brooddozen klaarstomen, een gevraagd “voorwerp van het weekthema” zoeken voor op school, vriendenboekjes invullen en ga zomaar door. Is er een mogelijkheid dat je één, of twee of drie zaken kan uitbesteden en je hoofd op die manier lichter maakt? Misschien kan je partner instaan voor het heen en weer schriftje van op school of crèche. Dit lijkt klein, maar denk maar eens na: niet meer rommelen in boekentassen op zoek naar het boekje, het doornemen, acties uitvoeren….in de plaats daarvan het kunnen overlaten aan iemand anders, zalig! En ja, loslaten hoort daar ook wel een beetje bij. Uiteindelijk kan je partner je vast en zeker updaten van wat er gaande is op de crèche of school. Kijk wat voor jou werkt en een wereld van verschil maakt.
3. Jouw actieplan
Het is makkelijker gezegd dan gedaan. Uiteraard, het verschil zit hem net in het DOEN. Definieer voor jezelf drie kleine stapjes. Hang deze boven je bed, op de frigo om jezelf er aan te herinneren dat dit jouw afspraak is naar jezelf toe. Haal uit jouw doos (dé doos) datgene wat je oude ik naar boven brengt, datgene dat je misschien wel ergens onderweg als mama bent kwijtgespeeld. Dus… welke kleine stapjes ga jij ondernemen?? Pen ze neer, beloof het jezelf en sta ook even stil wanneer het effectief ook in werking is en geniet vooral van dat vleugje “ik”, dat vleugje ‘vroeger’ die weer aanwezig is in je leven.
Ik haal alvast mijn medailles boven, voor mij staan deze gelijk aan een schouderklopje voor mezelf in mijn huidig leven. Mijn actie boven mijn bed: af en toe mezelf een medaille geven, en ook aan andere mama’s om me heen – want we doen het toch maar telkens, elke dag opnieuw!
Ben jij een mama en doet dit toch wel iets met je? Verlang jij ook soms naar vroeger, loop je ergens tegenaan en heb je een bepaald verlangen. Wil je dit samen bekijken? Ermee aan de slag gaan? Stuur me een mailtje en dan plannen we een gratis boost sessie in, kan ook telefonisch. Aarzel je, heb je vragen, geef me een seintje, gewoon doen!
