Ooit werd ik een schaduw van mezelf:
Ik zette ons eerste zoontje op de wereld. Het was een redelijke vlotte bevalling, maar toch heb ik in mijn ogen alleen maar afgezien. Eenmaal thuis werd opeens alles grijs. Ik zie mezelf nog zitten aan de tuintafel buiten.
Het was mei, een zalige lente zon, mijn man die zelfs lekker had gekookt, ons zoontje die wonderbaarlijk gewoon stil lag te wezen in het park. Ik weet nog goed: ik zag onze twee katten waar ik voordien helemaal zot van was voorbij paraderen en ik zei: “Alles is grijs, ik voel precies niks meer, ik voel de zon niet, ik voel geen connectie met ons zoontje en al helemaal niet meer met onze twee katten?! “ Mijn man keek wat bizar en zei hulpeloos dat het wel zou passeren.
Dat deed het ja, maar op welke manier?! Een manier dat ik niet wou en als ik er nu op terug kijk een manier dat ik nooit meer opnieuw zou willen!
Toen nummer 2 eraan kwam was het gelukkig een ander verhaal. Uiteraard was het ook een tsunami van opeens twee kinderen managen, maar toch vertrok ik een veertiental weken na zijn geboorte op business trip richting Amerika. Dit vond ik werkelijk fantastisch. Dit was wat ik graag deed. Mijn werk betekende veel voor me en ik had er dan ook veel voor over.
Maar… er knaagde toch wel (heel) wat. Daar zat ik dan hoog in de lucht, en opeens kreeg ik schrik dat het vliegtuig wel eens kon neerstorten. Aan de andere kant van de oceaan volgden er telefoontjes richting België waar ik een berg schuldgevoelens aan overhield.
Weer een poosje later, bij de geboorte van de tweeling stond mijn leven helemaal op zijn kop! Toen werd ik pas echt een schaduw van mezelf. Ik bleef de vlieger pakken, hoe pijnlijk het ook was de taxi in te stappen en het thuisfront te verlaten.
Ik bleef vechten tussen verschillende werelden. Ik wou alles en wou geen enkele van de werelden opgeven. Ik dacht mezelf te zijn. Ik dacht een carrière na te jagen. Ik liep (letterlijk!) van crèche één naar crèche twee en dan nog eens naar school, zoals alleen stresskippen dit kunnen. Elke dag opnieuw. Gelukkig had ik twee geweldige bazen die me al gauw lieten verstaan dat er niks verkeerds is met even op de pauze knop te duwen.
Et voilà, toen heb ik het anders aangepakt. Ik ben in coaching gegaan, wat een openbaring! Er is niks zaliger dan toe te laten naar jezelf te kijken, effectief durven kijken naar jezelf, je eigen zelve én ook je eigen moederschap in handen nemen.
“Ontwerpmentaliteit” noemen ze dat. Het durven anders doen, durven aan jezelf te werken om prachtige resultaten te boeken. Voor mezelf betekent dit de geboorte van Mamaboost en een mama zijn die er zowel professioneel en persoonlijk helemaal staat op een manier dat bij mezelf past. Een prachtig ontwerp, als zeg ik het zelf ; )
Maar hoe doe je dit dan, naar jezelf kijken? Wel, eenvoudig, helemaal niet zo moeilijk en diepzinnig om te doen! Hierbij een paar praktische stappen in de goede richting:
- Teken jezelf
“Tekenen? No kidding? Ik kan niet tekenen!” Toch wel, ooo ja, iedereen kan tekenen. Neem een potlood, of stift, een blad papier en kleur/schilder/teken hoe jij jezelf ziet op een manier dat voor jou past. Kijk ernaar en schrijf rondom je ‘getekende versie’ heen wat voor jou belangrijk is. Wat jou kenmerkt. Wat je kwaliteiten zijn. Hoe je jezelf ook als mama ziet. Laat dit even bezinken, slaap er een nachtje over en bekijk het de dag daarna opnieuw. Wat kan er nog bij? Stop pas wanneer je zeker een vijftiental dingen hebt neergepend. - Vraag feedback aan anderen
Kies enkele mensen uit je nabijheid en vraag hen drie kwaliteiten van jezelf op te noemen. “Zeg Katelijne, no way, ben je gek?! Dat durf ik echt niet!”. Ach, jazeker, probeer het maar eens, velen zullen jou deze feedback met plezier geven en je verschiet wat het met je doet. Kies een aantal vrienden/vriendinnen, kies twee collega’s, eventueel je baas/bazin, kies twee familieleden en vraag hun kostbare input. - Neem het cadeautje aan
Sommigen zullen een drietal woorden hebben neergepend, anderen zullen misschien wel een tekstje hebben geschreven. Neem het allemaal samen en bekijk het als een cadeautje. Je kan het open doen, er naar kijken en kiezen of je er iets mee doet of niet. Een aanrader: zeer zeker iets mee doen! Bekijk de feedback rustig, laat het wat bezinken. Het kan zijn dat je kenmerken tegenkomt die je had verwacht. Evengoed zullen er aspecten tussen staan die je verrassen. - Importeer de feedback in je tekening
Wat staat er momenteel op je creatie dat er toch wel bij hoort? Vervolledig en pen het neer. Kijk opnieuw en bedenk voor jezelf welke kenmerken, kwaliteiten, drijfveren, elementen je mist van jezelf, maar dat je eigenlijk wel graag in de markt zou zetten. Bepaalde kenmerken kunnen voor jou iets negatiefs hebben, dit is oké. - Hoe ziet jouw ‘ik’ eruit?
Nu heb je je volledige “ik” voor je liggen. Hoe zie je eruit? Ben je hiermee tevreden? Is dit de persoon die je wil zijn? Of zijn er aspecten die je hebt toegevoegd die ontbraken? Zijn er dingen die je anders zou willen zien? Zijn er dingen waaraan je zou willen werken en op welke manier dan wel? Dit is jouw creatie, voeg er aan toe wat voor jou van betekenis is. Bijvoorbeeld kan je prenten zoeken, quotes, kleur, foto’s om jouw beeld aan te scherpen. - Reality check
Bekijk hoe ver jouw “getekende ik” staat van “de ik die je op dit moment echt bent”. Is die hetzelfde? Of sta je er precies wel een eindje vandaan? “Wat doet het me je om hiernaar te kijken?” “Wat voel je?” Ben jij op dit moment in je nopjes? Ben je echt wie je wil zijn – of ben je ergens een schaduw van jezelf?
Maakt deze oefening iets in je wakker? Lukt het je dit te doen?
Heb je nood aan iemand die meekijkt van aan de zijlijn? Iemand die je eigen ontwerp begeleidt naar waar jij echt heen wil en helpt met wat hiervoor moet gebeuren?
Stuur me dan een mailtje op katelijne@mamaboost.be, dit gesprek kan via skype of op de praktijk.
Ik kijk er alvast naar uit!
